Hier wat video's en foto's waarin mijn Bijna Dood Ervaring zijn weergegeven. 

Zin in het alledaagse Bijna-doodervaring

Henk Steenhuis, Krant TROUW

Catja stierf en voelde een overweldigende liefde. Tot ze werd teruggehaald

Toen in één keer: bam! Daar lag ik weer op de OK. Ik werd ontzettend boos, dat was de laatste keer in mijn leven dat ik boos ben geweest. Omdat ze me terug hadden gehaald. Ik werd ook emotioneel, dat heeft dagen geduurd. Er was iets groots met mij gebeurd. En ik werd overweldigd door het gevoel een taak te moeten verrichten. “Ik was volledig bij mijn bewustzijn. Het onderzoek ging via mijn lies. De cardioloog was zo’n tien minuten bezig toen ik plotseling pijn op mijn borst kreeg, die heel snel enorm toenam. Ik was bekend met deze pijn, maar het was nu veel heftiger. Dat klopte, mijn hart stopte ermee. Ik weet niet meer of ik gegild heb, maar ik kromp wel ineen. Een ongelooflijk mooie rust “Er gebeurde nu een aantal dingen tegelijk. Alle apparatuur in de ruimte ging met veel bombarie af. Personeel begon te rennen, ook in de ogen van de arts zag ik iets van paniek. Tegelijkertijd voelde ik vanuit mijn voeten krachten wegvloeien, niet naar beneden toe, maar alsof de kracht uit mijn voeten omhoog trok. Ik voelde ook kracht vanuit mijn vingertoppen naar mijn schouders toe wegvloeien. De pijn op mijn borst verdween, en er kwam een onbekende, ongelooflijke mooie rust over mij heen. “Vaak hoor je: als ik sterf, wil ik iedereen om me heen hebben. Ik heb niet aan mijn gezin gedacht, niet aan dierbare vrienden. Ik gleed een mooie, gladde, zachte tunnel in van zo’n zeven diameter doorsnee. In slow motion zweefde ik langs de zachte randen, van links naar rechts. Ik was volkomen alleen, zonder een seconde eenzaam te zijn. “Het was prachtig, de kleuren liepen in elkaar over als bij de regenboog. Ik ervoer een onvoorwaardelijke liefde. Hoewel ik een heel fijn gezin heb, een supergoed huwelijk, een goed leven, ging deze liefde toch veel verder, alsof ik ermee overladen werd. Als mensen deze liefde God willen noemen, er een labeltje aan willen hangen, prima. Zelf doe ik dat niet. Een regen van extra liefde “In de zon kun je niet kijken; wordt het licht te schel dan doe je een zonnebril op of de klep van de auto naar beneden, maar in het witte licht dat aan het einde van de tunnel verscheen, kon ik prima kijken. Ik werd er zelfs naartoe getrokken. Vanuit dat licht sproeide er een soort regen van extra liefde over me heen. Die druppels licht gingen door me heen. Ik wil alles behalve zweverig klinken. Maar ik begrijp nu wel dat mensen die overlijden soms zo’n mooie glimlach over hun gezicht krijgen. Ik hoop honderd te worden, maar mijn kinderen en man weten dat als ik volgende week overlijd ik dan zal uitkijken naar de reis die ik nog een keer mag maken.

“En toen die klap. Bam. Met een elektrische schok van de defibrillator was ik weer bijgebracht. Ik zag het personeel boven mij hangen met verslagen gezichten die even daarna opklaarden van opluchting. Voor het laatst in mijn leven werd ik boos, omdat ik mijn reis niet had willen laten onderbreken. Daarna heb ik dagen gehuild.

Oma in de badkamer

“Na mijn hartstilstand moest ik twaalf weken revalideren. Hoewel ik maar kort ben weggeweest, is er schade in mijn hersenen opgetreden. Ik kon slecht traplopen, had moeite met spreken, kon niet op woorden komen. Als ik moe ben, kan ik nog steeds nauwelijks een boodschappenlijstje maken.

“Toen ik drie dagen uit het ziekenhuis was, zag ik op een nacht in de badkamer mijn overleden oma zitten. Ze keek vriendelijk, om haar heen hing een blauwe, lichte rand. Nooit gezien zoiets. Ik schrok me rot. In het ziekenhuis was me duidelijk gemaakt dat mijn hartslag niet boven de 83 mocht komen.

Dat lukte niet, ik vloog naar mijn man. ‘Oma zit in de badkamer.’ Hij werd raar wakker. Is gaan kijken, wat ik achteraf heel lief van hem vond. ‘Schat’, zei hij, ‘ik zie oma niet.’

Bijna-doodervaring

“Tijdens mijn revalidatie werd ik begeleid door een therapeut, aan wie ik ook dit soort ervaringen vertelde. ‘Wat jij vertelt, Catja, lijkt op een bijna-doodervaring.’ Zij raadde me aan me erin te verdiepen. Dat heb ik gedaan, samen met mijn man, die mij hierbij onvoorwaardelijk heeft gesteund. Op een congres over bijna-doodervaringen voelde het alsof we míjn verhalen hoorden.

“Het is tegenwoordig vrij normaal dat ik beelden zie of zinnen doorkrijg die bestemd zijn voor mensen met wie ik in gesprek ben. Aanvankelijk was dat verwarrend. Vriendinnen van mij spoorden me aan hen zeker te bellen als er iets opmerkelijks gebeurde. Dat heb ik ook gedaan. Dan stuurde ik hen een appje: ‘Zijn jullie een afslag aan het missen?’ Hadden ze die net gemist.

“Ik coach nu dagelijks mensen en heb een boek geschreven met de titel “Het kan ons allemaal gebeuren”. Om aan te geven hoe zinvol dit werk kan zijn, mocht ik het voorbeeld van één cliënt noemen. Ze zag het leven niet meer zitten. Ze zat vast in haar boosheid en had dwangmatig gedrag. Voor ze bij mij kwam, was ze al bij verscheidene psychologen geweest. Ik heb boodschappen van haar overleden vader doorgekregen die voor haar waardevol waren.

“Als ik vertel over wat ik heb binnenkregen, zie ik mensen ontspannen, verzachten, emotioneel worden. Na twee uur zijn ze bekaf. Zo heb ik veel mensen kunnen helpen. Dat is een prachtig proces, voor hen, maar net zo goed voor mij.

“Ik noem me geen medium. Dat ben ik niet. Ik ben Catja, en ik heb iets extra’s.”

Mijn hartstilstand met Bijna Dood Ervaring is het allermooiste cadeau wat ik ooit heb mogen ontvangen